Decyzja
ZKE.440.81.2019
Na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 poz. 256 ze zm.) w związku z art. 22 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 922 ze zm.), art. 160 ust. 1-3 ustawy z 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1781) oraz art. 6 ust. 1, art. 57 ust. 1 lit. a) i lit. f) Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych osobowych) (Dz. Urz. UE L 119 z 4.05.2016, str. 1 oraz Dz. Urz. UE L 127 z 23.05.2018 str. 2), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wniosku Pana M. P., o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia 10 kwietnia 2018 r. (sygn. postępowania DOLiS-440-1910/17) w przedmiocie odmowy uwzględnienia wniosku na nieprawidłowości w procesie przetwarzania jego danych osobowych przez Panią M. M., Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych,
utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję.
Uzasadnienie
Do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (aktualnie: Urzędu Ochrony Danych Osobowych) wpłynęła skarga Pana M. P., zwanym dalej Skarżącym, na przetwarzanie jego danych osobowych przez Panią M. M.
Skarżący w treści skargi wniósł o interwencję w sprawie nielegalnego, jego zdaniem, umieszczania kamer przez Panią M. M. i nagrywanie jego wizerunku, działki oraz wjazdu na jego teren prywatny. Skarżący wskazał, że odległość pomiędzy jego działką a kamerami jest na tyle mała, że z łatwością można rozpoznać osoby, które są na jego terenie.
W toku postępowania zainicjowanego skargą Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych, zwany dalej również ,,GIODO”, ustalił następujący stan faktyczny:
Pani M. M. nie prowadzi jakiejkolwiek działalności gospodarczej, natomiast przetwarza dane osobowe Skarżącego wyłącznie do celów osobistych i domowych. W odpowiedzi na skargę Pani M. M. wskazała, że podejmując decyzję o założeniu monitoringu kierowała się koniecznością zadbania o własne mienie oraz bezpieczeństwo jej rodziny, ponieważ w związku z prowadzoną przez Skarżącego działalnością gospodarczą, zdarzały się przypadki uszkodzenia jej mienia. Oświadczyła, że żadna z kamer nie jest bezpośrednio skierowana w stronę posesji Skarżącego z wyjątkiem jednej kamery obejmującej swoim zasięgiem wyłącznie siatkę ogrodzeniową, za którą widać fragment posesji Skarżącego. Jednocześnie Pani M. M. podkreśliła, że monitoring nie obejmuje wjazdu na teren Skarżącego.
W tym stanie faktycznym GIODO wydał decyzję z 10 kwietnia 2018 r. (sygn. postępowania DOLiS-440-1910/17), mocą której odmówił uwzględnienia wniosku Skarżącego.
W ustawowym terminie, tj. […] kwietnia 2018 r. Skarżący złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, w którym wskazał, że cyt.: ,,w decyzji z 10 kwietnia 2018 r. pani M. M. złożyła fałszywe oświadczenie i zostały uznane tylko jej argumenty, co uważam za wielce niesprawiedliwe. Według mnie nie zamieściła kamer dla swojego użytku prywatnego, gdyż jedna z skierowana jest wprost na moją działkę, aby obserwować co się dzieje na mojej posesji. Kamera umieszczona jest w taki sposób, iż widać z niej tylko moją posesję i wjazd, oprócz tego ukryła ją za poręczą balkonową, tak aby nie było jej widać. Takie ukrycie sugeruje, że Pani M. próbuje znaleźć na mnie haki, a nie w obronie swojego bezpieczeństwa (…). Z naszych informacji również wynika, że Pani M. rozpowszechnia swoje nagrania i udostępnia informacje, kto przebywał w mojej firmie (…)”. Jako dowód powyższego Skarżący załączył do wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy zdjęcia kamery.
Jednocześnie pismem z […] października 2019 r. Skarżący uzupełnił ww. wniosek wnosząc o przeprowadzenie kontroli.
W odpowiedzi Pani M. M. wyjaśniła, że cyt.: ,,(…) pomiędzy mną a Skarżącym od długiego czasu toczy się konflikt sąsiedzki. Konflikt spowodowany jest faktem, iż Pan M. P. prowadzi wątpliwą wg. prawa działalność gospodarczą na swojej działce w sprawie której od roku 2013 toczy się w Gminie M. postępowanie administracyjne. Gmina w lipcu 2017 roku wydała niekorzystną dla Skarżącego decyzję […] nakazującą przywrócenie terenu do poprzedniego sposobu zagospodarowania przestrzennego jako nieruchomość o charakterze rolniczym. Pan M. P. odwołał się od decyzji Gminy, sprawa została skierowana do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L., a następnie do Sądu Rejonowego w L., które to Urzędy wydały decyzję przychylną dla mojej osoby i podtrzymały decyzję Gminy. Ponadto Sąd Rejonowy w L. uznał, że prowadzona działalność gospodarcza Skarżącego jest niewątpliwie uciążliwa. (…) We wszystkich sprawach jestem stroną postępowania (…) Podczas usuwania gałęzi drzew, które zostały ścięte z uwagi na to, iż przeszkadzały mojemu sąsiadowi, zauważyliśmy, że została uszkodzona, najprawdopodobniej przez mojego sąsiada siatka ogrodzeniowa, która jest moją własnością, także decydując się na założenie monitoringu zadbałam o własne mienie oraz bezpieczeństwo mojej rodziny”. Pani M. M. ponownie wyjaśniła, że tylko jedna z kamer monitoringu obejmuje swoim zasięgiem siatkę ogrodzeniową, która została uszkodzona, a za siatką w kadrze drugoplanowym, widać tylko jej drzewa. Monitoring nie obejmuje wjazdu na teren sąsiada. Nadzór z kamer nie wykracza na przestrzeń zajmowaną przez Skarżącego i jego klientów i tym samym nie jest skierowany poza sferę prywatną. Pani M. M. wskazała również, że dane osobowe Skarżącego zostały udostępnione w 2013 r. na potrzeby prowadzonego postępowania administracyjnego w Gminie M. System monitoringu jest obsługiwany osobiście przez Panią M. M. w celach bezpieczeństwa rodziny i ochrony jej mienia, a dane w nim zawarte przechowywane są na dysku twardym przez okres 14 dni.
Po ponownym zapoznaniu się z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych, zważył co następuje:
Z dniem 25 maja 2018 r. w życie weszły przepisy ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1000), zwanej dalej „u.o.d.o.”.
W myśl art. 160 ust. 1-3 u.o.d.o., postępowania prowadzone przez GIODO, wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, prowadzone są przez Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych na podstawie ustawy na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 922), zwanej dalej ,,ustawą z 1997 r.”, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm.), zwaną dalej ,,K.p.a”. Jednocześnie, czynności dokonane w postępowaniach, wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie przepisów u.o.d.o., pozostają skuteczne.
Od dnia 25 maja 2018 r. zastosowanie ma również rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1 oraz Dz. Urz. UE L 127 z 23.05.2018, str. 2), zwane dalej „Rozporządzeniem 2016/679”.
Stosownie do art. 57 ust. 1 Rozporządzenia 2016/679, bez uszczerbku dla innych zadań określonych na mocy niniejszego rozporządzenia każdy organ nadzorczy na swoim terytorium monitoruje i egzekwuje stosowanie niniejszego rozporządzenia (lit. a) oraz rozpatruje skargi wniesione przez osobę, której dane dotyczą, lub przez podmiot, organizację lub zrzeszenie zgodnie z art. 80, w odpowiednim zakresie prowadzi postępowania w przedmiocie tych skarg i w rozsądnym terminie informuje skarżącego o postępach i wynikach tych postępowań, w szczególności jeżeli niezbędne jest dalsze prowadzenie postępowań lub koordynacja działań z innym organem nadzorczym (lit. f).
Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, iż niniejsze postępowanie, wszczęte i niezakończone przed dniem 25 maja 2018 r., prowadzone jest na podstawie ustawy z 1997 r. (w zakresie dotyczącym przepisów regulujących procedurę administracyjną) oraz na podstawie Rozporządzenia 2016/679 (w zakresie rozstrzygającym o legalności procesu przetwarzania danych osobowych). Wynikający z przepisów prawa sposób prowadzenia postępowań w sprawach rozpoczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie nowych regulacji z zakresu ochrony danych osobowych koreluje z ugruntowanym stanowiskiem doktryny, zgodnie z którym „organ administracji publicznej ocenia stan faktyczny sprawy według chwili wydania decyzji administracyjnej. Reguła ta odnosi się także do oceny stanu prawnego sprawy, co oznacza, że organ administracji publicznej wydaje decyzję administracyjną na podstawie przepisów prawa obowiązujących w chwili jej wydania” (Komentarz do K.p.a – Dz. U. 00.98.1071, M. Jaśkowska, A. Wróbel, Lex., el/2012).
Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych, zwany dalej również ,,Prezesem Urzędu”, w zakresie przetwarzania danych osobowych Skarżącego nie dopatrzył się nieprawidłowości, ponieważ nie potwierdziły się zarzuty Skarżącego co do „nielegalnego” przetwarzania jego danych osobowych w postaci wizerunku przez Panią M. M. Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy wskazuje, że w trakcie prowadzonego postępowania administracyjnego kamera jest skierowana wyłącznie na ogrodzenie Skarżącego oraz stanowiące własność Pani M. M. sąsiadujące z nim drzewa, które zasłaniają widoczność posesji, a dokładniej kostki brukowej Skarżącego. W związku z powyższym za błędny należy uznać wywód Skarżącego, że kamera umieszczona jest w taki sposób, że widać z niej posesję i wjazd, a ukrycie za poręczą balkonową sugeruje, że Pani M. próbuje znaleźć ,,haki” na Skarżącego. W ocenie Prezesa Urzędu Pani M. M. przetwarza dane osobowe Skarżącego w postaci wizerunku wyłącznie do celów osobistych i domowych, a obraz z kamer nie wykracza swoim zasięgiem poza granice jej nieruchomości. Kamera zamontowana na nieruchomości Pani M. M. pełni jedynie funkcję ochronną jej prywatnej własności wobec czego, jak zostało to wskazane w kwestionowanej decyzji, ustawa o ochronie danych osobowych nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie.
Jeżeli zdaniem Skarżącego doszło do naruszenia jego dóbr osobistych (np. prawa do prywatności), może on dochodzić swoich roszczeń z tego tytułu w drodze powództwa cywilnego wytoczonego przed właściwy miejscowo sąd powszechny. Stosownie bowiem do treści art. 23 k.c. niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach, dobra osobiste człowieka, w tym również prawo do prywatności, pozostają pod ochroną prawa cywilnego. Przepis z art. 24 k.c. gwarantuje osobie, której dobro osobiste zostało zagrożone, uprawnienie do wystąpienia z żądaniem zaniechania działania naruszającego dobro osobiste, a w razie już dokonanego naruszenia żądania, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków. Jednocześnie w myśl art. 448 k.c., w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro zostało naruszone odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.
Odnosząc się natomiast do żądania Skarżącego o przeprowadzenie kontroli, wskazać należy, że kontrola zgodności przetwarzania danych z przepisami ustawy o ochronie danych osobowych (obecnie zgodności z przepisami Rozporządzenia 2016/679) należy do autonomicznych kompetencji Prezesa Urzędu, w związku z czym nie jest realizowana na wniosek osoby zainteresowanej. W niniejszej sprawie organ nie dopatrzył się naruszenia, które stałoby się powodem wszczęcia postępowania z urzędu. Jednocześnie informuję, że jeżeli w ocenie Skarżącego doszło do popełnienia czynu zabronionego na jego szkodę Skarżący może zwrócić się bezpośrednio do organów ścigania ze stosownym zawiadomieniem o możliwości popełnienia przestępstwa i dochodzić ochrony swoich praw w drodze postępowania przed organami ściągania, a następnie przed sądem powszechnym.
Ocena dokonywana przez Prezesa Urzędu w każdym przypadku służy zbadaniu zasadności skierowania pod adresem określonego podmiotu nakazu, odpowiadającego dyspozycji art. 18 ust. 1 ustawy z 1997 r., służącego przywróceniu stanu zgodnego z prawem, w procesie przetwarzania danych – jest więc ona uzasadniona i potrzebna tylko o tyle, o ile nieprawidłowości w procesie przetwarzania danych osobowych istnieją.
W ocenie Prezesa Urzędu nie ma podstaw do stwierdzenia, iż dane osobowe Skarżącego przetwarzane są przez Panią M. M. w sposób niezgodny z przepisami o ochronie danych osobowych, a zatem nie zaistniała niezbędna przesłanka do wydania przez Prezesa Urzędu decyzji nakazującej przywrócenie stanu zgodnego z prawem.
Prezes Urzędu po dokonaniu ponownej analizy materiału zgromadzonego w sprawie uznał za prawidłowe rozstrzygnięcie zawarte w decyzji z dnia 10 kwietnia 2018 r. (sygn. postępowania DOLiS-440-1910/17).
W tym sanie faktycznym i prawnym Prezes Urzędu rozstrzygnął, jak w sentencji.
Decyzja jest ostateczna. Na podstawie art. 21 ust. 2 ustawy w zw. z art. 13 § 2, art. 53 § 1 oraz art. 54 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325), stronie niezadowolonej z niniejszej decyzji przysługuje prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w terminie 30 dni od dnia doręczenia jej stronie. Skargę wnosi się za pośrednictwem Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych (adres: Urząd Ochrony Danych Osobowych, ul. Stawki 2, 00-193 Warszawa). Wpis od skargi wynosi 200 złotych. Strona ma prawo ubiegania się o zwolnienie od kosztów sądowych lub prawo pomocy.